Έμαθα κάποια πράγματα και άλλα ακόμα να τα καταλάβω.Είμαι σίγουρος οτι ζω.Μου το είπαν.Υποψιάζομαι οτι υπάρχω κιόλας.Μου είπαν οτι εξυπακούεται.Δεν ήμουν ποτέ σίγουρος γι'αυτή τη συνεπαγωγή.Συνήθως όταν είμαι σίγουρος για κάτι,είναι ή ανοησία ή ελπίδα.Είμαι νομίζω ανίκανος να γράψω ένα βιογραφικό σημείωμα της προκοπής.Το βιογραφικό μου ντρέπεται και κρύβεται στα στιχάκια μου.Σπανίως εξηγώ τι εννοώ όταν γράφω.Ένας λόγος είναι που απαιτώ απο τους ανθρώπους μου να αναγνωρίζουν τα σημάδια που αφήνουν,περασμένα ή του μέλλοντος.Ο άλλος είναι για να δοθεί η αμφιβόλου ηθικής ευκαιρία στα στιχάκια μου να σχηματίσουν καινούριες αμυχές στο μυαλό αγνώστων.Κι έτσι,με έναν ανορθόδοξο και μυστήριο τρόπο να συνδεθούμε.Ή απλώς,στην καρέκλα που θα μου παραχωρηθεί όταν καθοριστούν οι όροι της σύνδεσης,τα στιχάκια μου να αποτελούν ένα μικρό υπογεγραμμένο σημείωμα που θα εξηγεί τους λόγους της απουσίας μου σε ανοιχτό φάκελο.Όσοι έχουμε ντροπαλά βιογραφικά,έχουμε μια αναπηρία στην αμεσότητα άλλωστε.Γι'αυτό και όταν την συναντούμε,μαγευόμαστε και μιλάμε ώρες ατέλειωτες σπέρνοντας φρικτή πλήξη.Στον ελεύθερο χρόνο μου ασχολούμαι με τις τρεις τελείες μου.Τις αγαπώ και τις τιμώ συχνά.Είμαι εθισμένος στην αναμονή που υπονοούν.Είναι που λατρεύω το ακαθόριστο.Το μόνο καθοριστικό ετούτου του σημειώματος το όνομα.Με λένε Νίκο.Και είμαι καλά...